به گزارش مشرق به نقل از پايگاه خبري حوزه هنري، دومين شب سوگواره عصر سوره با برنامه چاووش خواني مفظفر قرباننژاد در محوطه باز حوزه هنري آغاز شد. که با صداي گرم و پرشور خود، ناله سرداده تا درد فراق و دوري عاشقانه خود را بيان کند.
يکي از ويژگيهايي که ميتوان در مورد اين چاووشي خواني توصيف کرد، اجراي خاص قرباننژاد بود که با همان شيوه قدما و با اشعاري که در چاووش خوانيهاي گذشته اجرا ميشد نام برد.
اين برنامه که در مدت زمان 15 دقيقه بود با استقبال گستردهاي از مخاطبان اين هنر فراموش شده مواجه شد و بسياري از جوانان به از مخاطبان اين برنامه بودند.
بخشهاي مختلفي که در اين برنامه ارائه شد عبارت از به ترتيب ، بسم ا... خواني، سلام خواني، صلوات خواني و چاووشيخواني بودند.
اين چاووش خواني به صورت تک نفره اجرا و دو ساز شيپور و طبل ريز، قرباننژاد؛ چاووشخوان اين مراسم را همراهي ميکردند.
يادآور ميشود چاووشخواني از حيث ادبي، از نمونههاي ادبيات عاميانه و از نوع غنايي آن به شمار ميرود که محتواي آن، احساسات، عواطف، عشق و دلدادگي، بيان آرزوها، برآورده شدن حاجات، غم و اندوه سفر و مشکلات راه و مصائبي است که بر خاندان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم گذشته است.
چاووشخواني بيش از هرچيز به طهارت باطني و صفا و اخلاص و در مرحله بعد به کسب تجربه و تمرين و ممارست نيازمند است. چاووشانِ پيشکسوت، پس از رسيدن به مرحله علمداري، درصدد برميآمدند به تربيت شاگرد بپردازند؛ بنابراين به آموزش مراحلي به نوآموزان چون نوچگي، روخواني از چاووش نامهها، از بر کردن، همآوايي و همراهي با چاووش ماهر، ميپرداختند.
چاووشخواني با توجه به ظرائف هنري آن، گاه به صورت تکخواني و گاه به صورت همآوايي اجرا ميشد که در شکل دوم، حال و هواي خاصّي داشته است. در اين نوع از چاووشخواني، زوّار و مردم بدرقه کننده با چاووشان همنوا ميشدهاند. در چنين فضاي معنوي، هيجان و شور همه جا را فرا ميگرفت و لحظاتي زاير و غير زاير با خداوند متعال و اوليايش به زمزمه مشغول ميشدند. همين حال روحاني باعث ميشد که اگر افراد احياناً کينه و کدورتي در دل نسبت به هم داشتند، فراموش کرده و محبّت و همدلي بر آنها حکم فرما شده، از هم حلاليّت بطلبند.
گفتني است مظفر قرباننژاد در سن 10 سالگي در شهر رشت زير نظر استادان استان گيلان تعزيه را شروع و در شهرهاي ايران و همچنين در کشورهاي مختلف اجراي چند تعزيه را داشته است.